Iran 2009 6. Sanandaj - Ardabil

Darband nord i Teheran. Tehusa ligg tett langs elva opp mot høgfjellet

Salam

Dei fleste i Iran snakkar ikkje engelsk. Andre kan nokre få ord. Ein del snakkar meir eller mindre godt engelsk. Nokre har studert engelsk, andre har plukka opp uttrykk frå amerikanske filmar.

I Sanandaj  åt eg lunsj på ei hurtigmatsjappe. Dama som ekspederte meg, likte å snakka engelsk, og hadde tydeleg amerikansk aksent. Eg sat ved utgangsdøra, og vinka til ho då eg reiste meg for å gå. "Nice to meet you, baby! Goodbye!" kauka ho gjennom lokalet.

Rascht. Vart innvitert med på te og vasspipe

Som nevnt i tidlegare reisebrev, det er alltid hyggeleg å vera utlending på bussen. Frå Kermanshah til Sanandaj kom eg i snakk med fotballinteresserte karar. "Du liknar på Wayne Rooney", sa ein. "Eg er faren hans", svarte eg. Dei lo, eg lo. Historien gjekk rundt i bussen. Etter eit par minuttar spørte mannen framfor meg forsiktig: "Kjenner du mora hans?" Eg måtte innrømma at det gjorde eg ikkje. Dermed måtte historia dementerast for heile bussen.

Minareter i Ardabil

Eg var i Ardabil på ein fredag, helligdagen her. Tok turen innom ein fin liten moske. Masse sko var parkert utanfor, og eg vart vinka inn av "dørvakten". Alle sat på golvet med beina i kors, utanom meg. Lederen sørga for at eg fekk tildelt stol. Eg vart ønskt velkomen, og sidemannen min ropte høgt: "Han er frå Norge". Alle snudde seg mot meg, la handa på hjertet, og bukka. Ein kar holdt foredrag for 80 andre menn om ulikheter mellom mann og kvinne. Det kom jevnlig innspel frå forsamlinga. Sidemannen min oversatte "overskriftene". Ein kar gjekk kontinuerleg rundt og serverte te. Etter ei stund fekk me også kjeks og snop. Det var vakker sang, og fleire muntlege innslag.

Ardabil, "mannemøte" i moskéen

Etter halvannan time såg det ut til fortsetja lenga enno, nye folk kom stadig inn døra. Eg reiste meg og takka for meg, og vart bukka og takka ut døra.